اصولی جدید در مقاله جدید در رابطه با احیای تپه های مرجانی ، توسط دانشمندان برجسته دانشگاه جیمز کوک دانشگاه ملبورن استرالیا گردآوری شده است. ما این مقاله را بررسی کردیم و به این نتیجه رسیدیم که کشت قطعات مرجان ها ، اکوسیستم های پیچیده تپه های مرجانی را نجات نمی دهد و باعث احیای آن نمی شود. دانستن این نکته ما را مشتاق کرد تا درباره آن بیشتر مطالعه کنیم.

تیمی از مرکز تخصصی ARC برای مطالعه تپه های مرجانی ، در دانشگاه جیمز کوک ، بیش از 320 پروژه احیای تپه های مرجانی را بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که کاشت قطعاتی از یک یا دو گونه مختلف مرجانی بر روی تپه های تخریب شده بسیار پرهزینه بوده و فقط می توان در مقیاس کوچک این کار را انجام داد. به گفته بنیاد مرجان های دریایی ، حتی اگر در مقیاس کوچک این عمل انجام بشود ، باز هم نمی توان تنوعی از گونه های مختلف مرجان را بازیابی کرد. حال با بررسی این مقالات چند نکته مهم را استخراج کردیم که در ادامه در اختیار شما قرار می دهیم.

آیا کاشت خارجی مرجان ها به صرفه است؟

بر اساس این گزارش پوشش مرجانی در GBR به بالاترین حد خود در 30 سال گذشته رسیده است اما این رخداد بر اثر کاشت خارجی نمی باشد.

در یک مثال ، در روش کاشت خارجی تکه های مرجان ها در مقایسه با مناطق مجاور که به طور طبیعی بهبود یافته بودند و بازیابی شده بودند ، پوشش مرجانی به روش کاشت خارجی افزایش چندانی در مدت دو سال نداشته است.

در دیگری که یک پروژه آزمایشی در رابطه با نگهداری از مرجان ها بود ، کمپانی GREATE BARRIER REEF به این نتیجه رسید که بازسازی مناطق و تپه های تخریب شده به روش پیوند مرجان ها غیرممکن بوده و بسیار پرهزینه است.

طبق داده های مقاله ، مساحت متوسطی که مرجان ها در آن جا به جا شده اند ، 71 متر مربع است. در اندونزی یک تیم 42 نفره تقریبا 200000 قطعه مرجان را روی 11000 قاب فلزی در مساحت 0.7 هکتار در مدت 4 سال نصب کردند.

در فیلیپین ، طبق مدل های جمعیتی رشد و بقای مرجان های پیوندی برآورد شده است که برای بازیابی 22 درصد پوشش مرجانی لازم است که 28 میلیون قطعه مرجانی در هر کیلومتر مربع از تپه کاشته شود.

در ادامه این مقاله ، طبق مطالعه ای که اخیرا انجام شده است به این نتیجه رسیده اند که کشت مرجان مقرون به صرفه نیست و انجام آن در مقیاس بالا امکان پذیر نمی باشد و توصیه می شود که برای این رویکرد بیش از این سرمایه در نظر گرفته نشود. برای مثال دیوار مرجانی بزرگی که دارای مساحت تخمینی 1.06 میلیون هکتار بستر سخت در اعماق 0 تا 20 متر است. بنابراین تقریبا 250 میلیون مرجان بزرگ بالغ هرکدام به اندازه 4000 سانتی متر مربع یا یک میلیارد مرجان 1000 سانتی متر مربعی نیاز است تا پوشش مرجانی 1 درصد افزایش یابد.

نتیجه این مقاله چنین بوده است که بحران جهانی صخره های مرجانی اکنون به طور گسترده به عنوان یک چالش برای علم شناخته شده است. قانون و سیاست باید به تقویت انعطاف پذیری اکوسیستم از طریق کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و سایر محرک هایی که باعث تخریب مرجان ها می شود ، متمرکز شود. در ادامه روند کاهش صخره های مرجانی نهادها خواستار اصلاح مدیریت برای احیای تپه های مرجانی هستند.

ARC = Australian Research Council

GBR = Greate Barrier Reef